To "The hunt" ερχεται απο την Δανια και καταπιανεται με αξιοθαύμαστη λιτότητα μ' ένα επικίνδυνα φορτισμένο θέμα, οχι της παιδεραστιας αποκλειστικά, αλλα της αυτοδικιας και της ρετσινιάς.
Ένας δάσκαλος νηπιαγωγείου (M.Mikkelsen) κατηγορείται από ένα κοριτσάκι ότι έκανε πράγματα που δεν «θα έπρεπε να συμβούν ανάμεσα σε ένα παιδί κι έναν ενήλικα». Με την φιλοσοφια της κοινης γνωμης οτι «τα παιδιά δεν λένε ψέμματα», όλοι τείνουν να πιστέψουν την μικρη και στρεφονται εναντιον του μεχρι προτινος αγαπητου δασκαλου. Η «ευκολία» με την οποία όλοι βιάζονται να τον καταδικάσουν, η βιαστική μεταστροφή των συναδέλφων, των γειτόνων, των καλύτερων φίλων του, το κυνήγι μαγισσών που μια κοινότητα εξαπολύει εναντίον ενός ανθρώπου ίσως φανεί υπερβολικό σε θεατές που θέλουν να πιστεύουν πως η λογική και η ωριμότητα είναι βασικές αρετές του ανθρώπινου είδους... Η ανάγκη μας να ξορκίζουμε το κακό βρίσκοντας εύκολα αποδιοπομπαίους τράγους, είναι άλλωστε κάτι που επαναλαμβάνεται από την αρχή της ανθρωποτητας και σκεπτομενος αυτο είναι αρκετό να σε κάνει να αποδεχθείς την σχεδόν μαζική υστερία που καταλαμβάνει την μικρή κοινότητα του φιλμ.
Ο δασκαλος βλεποντας ολους να στρεφονται με τετοια ευκολια απεναντι του, θα χασει την αυτοπεποιθηση του και θα απομακρυνει ακομη και αυτους που θελουν να βοηθησουν. Άλλωστε ο ευκολότερος τρόπος «να ανήκεις» κάπου είναι να βρίσκεσαι από την πλευρά των πολλών και το να φέρνεις αντιρρήσεις σε κάτι που όλοι θεωρούν δεδομένο, δεν είναι κάτι που σου κερδίζει πολλούς καινούριους φίλους.
Θεωρω το φιλμ πιο επικαιρο απο ποτε, την εποχη που εχει γεμισει ο κοσμος με δικαστες του πληκτρολογιου. Πολυ ευκολα με τα μεσα μαζικης δικτύωσης οι λεγομενοι δικαστες εκθετουν προσωπα και καταστασεις, σχεδον παντα ανωνυμα και σιγουρα παντα εξ αποστασεως μη σκεπτομενοι εστω για ενα δευτερολεπτο οτι αυτος που εκθετουν ετσι, μπορει οντως να ειναι αθωος. Μπορει η ειδηση να ειναι πλαστη ή φτιαγμενη αλλα παντα ο κοσμος ψαχνει καποιον να ριξει στα λιονταρια αρκει να μην ειναι ο ιδιος.
7/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου