Matrix: Resurrections (2021)

 

Όταν το 1999 βγήκε στις αίθουσες το the Matrix, ήταν ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Είτε σας άρεσε είτε όχι ως ταινία, ήταν φαινόμενο. Η θεματολογία - κεντρική ιδέα, τα ειδικά εφέ ή ακόμη και τις σκηνές μάχης ήταν κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί στις οθόνες μας. 

21 χρόνια μετά και έπειτα απο 3 ταινίες Matrix, έρχεται η τέταρτη. Έχει κάτι καινούργιο να δώσει; Έχει να προσφέρει κάτι στο σύμπαν των ταινιών; Δυστυχώς όχι. Ακόμη και αν κάποιος δεν δει ποτές (που τραγουδούσε και ο Δάκης) δεν αλλάζει τίποτε απο αυτά που ήξερε, δεν προσθέτει τίποτε στον μύθο της. 

Η κεντρική πλοκή έχει μια ωραία ιδέα - ο Νίο (φυσικά και ζει) και είναι συνεργάτης σε μια εταιρία παραγωγής βιντεοπαιχνιδιών που έκανε τεράστια επιτυχία με τι άλλο; με την τριλογία Matrix. Όλο το Matrix ήταν κάτι που ο προγραμματιστής Τόμας Άντερσον φανταζόταν σε δημιουργικό οίστρο αλλά μπήκε τόσο βαθιά στο έργο του που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την αλήθεια απο τον φτιαχτό κόσμο που έπλασε. Παρόλα αυτά το παιχνίδι έγινε επιτυχία και ο Τόμας κάνει θεραπεία για να μην χάνεται στην φαντασία του. Ο ψυχαναλυτής του, του παρέχει φαρμακευτική αγωγή.

"Τίποτε δεν σε ανακουφίζει καλύτερα απο το άγχος όσο μια μικρή δόση νοσταλγίας" φαίνεται να λέει ο Μορφέας που ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν παίζει ο τεράστιος L.Fishburne αλλά τον βλέπουμε συχνά σε κομμένα clips κατά την διάρκεια της ταινίας. 

Αυτό ακριβώς συμβαίνει λοιπόν όπου η ταινία αυτό-σαρκάζεται δείχνοντας την έλλειψη καινοτόμων ιδεών στο Holywood και στην προσπάθεια αναβίωσης αγαπημένων franchises που πατάνε στην νοσταλγική μας διάθεση για να μας σούρουν στις αίθουσες!

Η κεντρική ιδέα επικεντρώνεται στην δυαδική φύση και στην ελευθερία της επιλογής (red pill / blue pill) και στη ρομαντική σχέση Νιο - Τρίνιτι LFE κάτι που δεν πετυχαίνει όσο βασική ιδέα του franchise "η απελευθέρωση του μυαλού" που μας έκανε να το αγαπήσουμε. 

Η όλη ταινία πετυχαίνει την νοσταλγική της σκοπιά - όντως ένιωσα οτι είμαι στο Λύκειο. Οι κεντρικοί χαρακτήρες μας "εξηγούν" τι είναι και τι ήταν το Matrix δηλαδή ότι ακριβώς συζητούσαμε επί ώρες μετά το σινεμά. Δεν υπάρχει καμία καινοτομία όπως στις παλιές ταινίες και η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο το είχα "κρυφή προσδοκία" αλλά μάλλον το πηγάδι στέρεψε..