«Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους»
Ηράκλειτος 535 π.Χ.
Ξεκινησα με την φραση του Ηρακλειτου γιατι η υποθεση μου θυμισε αρχαια Ελληνικη τραγωδια. Τα μερη μιας τραγωδιας ηταν ο μύθος (το σεναριο), το ήθος (οι χαρακτηρες), η διάνοια (η περιουσια των ιδεων των χαρακτηρων),η λέξις, το μέλος (η μουσικη -Radiohead-) και η όψις (ο τροπος που πραγματοποιειται ο μυθος). Ολα αυτα αποδοθηκαν αριστουργηματικα.
Τα δίδυμα αδερφια, η Ζαν και ο Σιμόν, βρισκονται στο γραφειο του συμβολαιογραφου οπου εργαζοταν επι 18 ετη η μητερα τους, για το ανοιγμα της διαθηκης της. Οπως στην ζωη, ετσι και στον θανατο, η Ναουάλ παραμενει αινιγματική και ζηταει απο τα παιδια της να ψαξουν να βρουν τον πατερα τους -οπου οταν ζουσε τους ειχε πει πως σκοτωθηκε σε μια μαχη- και τον αδερφο τους που αγνοουσαν την υπαρξη του μεχρι σημερα. Ετσι ξεκιναει η ιστορια με την Ζαν να ταξιδευει απο τον Καναδα στην γενετειρα της μητερας της (οπου εντεχνα δεν αναφερεται, το θεατρικο τοποθετείται στον Λιβανο) και ακολουθει την ιστορια της. Μια ιστορια εμφυλιου θρησκευτικου πολεμου, που μας δειχνει την βαναυσοτητα, τον φανατισμο και το ποσο χαμηλα μπορει να πεσει η ανθρωπινη φυλη με τους σκοτωμους και τα βασανιστηρια (υβρις). Μια ιστορια που στο τελος η καθαρσις (της μητερας), ερχεται μεσω της νεμεσις δηλαδη την δικαια τιμωρια του βασανιστη με τροπο αναπαντεχο.
9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου