Μετά από μια ερωτική συνεύρεση με το νέο της αγόρι, η 19χρονη Τζέι μαθαίνει με το χειρότερο τρόπο ότι κόλλησε μια κατάρα που περνάει από άτομο σε άτομο μέσω του σεξ. Ο θάνατος λοιπόν την ακολουθεί μέρα-νύχτα μέσα από διάφορους ανθρώπους -φίλους, συγγενείς, εντελώς άσχετους- που περπατούν αργά και σταθερά προς το μέρος της με μοναδικό σκοπό να την σκοτώσουν. Μόνο αυτή μπορεί να δει όσους την καταδιώκουν και όσο και αν τρέξει, στο τέλος ο δαίμονας θα τη βρει.
Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να περάσει και αυτή την κατάρα σε κάποιον άλλο μέσα από το σεξ, με την υποσημείωση ότι αν αυτός σκοτωθεί, τότε ο δαίμονας θα επιστρέψει στο κυνήγι της και στη συνέχεια θα ακολουθήσει όλη την αλυσίδα προς τα πίσω. Στην πραγματικότητα επομένως άπαξ και κολλήσεις μια φορά, δεν ησυχάζεις για την υπόλοιπη ζωή σου.
Η αργή εξέλιξη, η ατμόσφαιρα και η χρησιμοποίηση ελάχιστων ξαφνικών τρομαγμάτων (νομίζω ότι είναι μόνο δύο) δίνουν στο φιλμ αέρα άλλης εποχής. Οι πρωταγωνιστές του θα τρέξουν όταν χρειαστεί, αλλά όχι χωρίς λόγο. Ο εφιάλτης που έβλεπε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, με ένα πλάσμα να περπατά αργά προς τα πάνω του κι αυτός να μην μπορεί να το αποφύγει, του έδωσε να καταλάβει ότι το «κακό» δεν έχει λόγο να τρέχει για να σε πιάσει. Είναι πιο απειλητικό όταν έρχεται συνεχώς προς εσένα αργά μα σταθερά κι όταν δεν γνωρίζεις τι μορφή μπορεί να έχει.
Παραβολικά η ταινία κάνει πολυ καλή δουλειά (σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, θνησιμότητα, εφηβικά ταμπού), θα μπορούσε να χαρακτηριστει μέχρι και ως καλτ, θεωρώ ξεφεύγει μέχρι κάποιο βαθμό απο τις κλασσικές ταινίες τρόμου με teenagers και ξεχωρίζει τον εαυτο της απο την πλέμπα. Όχι όμως και αριστούργημα που διάβασα απο κάποιους.
7/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου