Needful things (1993)

Μια μέρα, στην ειρηνική πόλη του Castle Rock ανοίγει ένα νέο κατάστημα, με ταμπέλα “Needfull Things” (Χρήσιμα Αντικείμενα).

Ιδιοκτήτης, ο ευγενικός μα κατά βάθος σατανικός Leland Gaunt και το περιεχόμενο του καταστήματος είναι εκλεκτικό: Διαθέτει αυτό που κάθε κάτοικος της πόλης βαθιά επιθυμεί. 

Για ένα παιδί, μια συλλεκτική κάρτα μπέιζμπολ. 

Για έναν τζογαδόρο, ένα παιχνίδι που του επιτρέπει να προβλέπει ποιο άλογο θα κερδίσει κάθε φορά. Για έναν γέρο μεθύστακα , το σχολικό τζάκετ που φορούσε την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του. Για μια βασανισμένη από αρθρίτιδα γυναικα, μια θαυματουργή πέτρα που απορροφά τους πόνους. Ακόμη και για τον ιερέα, ένα δισκοπότηρο αντίκα. 

Το εκπληκτικό είναι ότι δεν υπάρχει τιμή για όλα αυτά, αλλά ο Gaunt τους γράφει στο τεφτέρι του. 

Δεν υπάρχει κανείς στη πόλη που δεν θα πουλήσει την ψυχή του, εκτός από τον σερίφη Pangborn, που κι αυτός όμως έχει τα ένοχα μυστικά του.

Το κόλπο του King είναι ο τρόπος που ο Gaunt αρχίζει να εισπράττει το αντίτιμο των πραγμάτων που δώρισε στους κατοίκους, με χάρες που εντέλει προκαλούν χάος στις σχέσεις βγάζοντας τον πραγματικό εαυτό του καθενός στην επιφάνεια.

Το χτίσιμο αυτό, η ατμόσφαιρα στο μαγαζί, η κλιμάκωση με τις φαινομενικά αθώες χάρες μέχρι το επικό φινάλε, κάνουν το βιβλίο απολαυστικό μέχρι τη τελευταία σελίδα του.

Ετσι λοιπον το 1993 βγηκε η ταινια με υποσχομενο καστ: Max Von Sydow, Ed Harris. Το επιχειρημα ανελαβε ο νεος τοτε σκηνοθετης Fraser Clarke Heston.

Θα αντισταθω να κανω λογοπαιγνιο με το επιθετο του σκηνοθετη αλλα το αποτέλεσμα ήταν μια μετριότατη ταινία, με κάποιο ενδιαφέρον στην αρχή αλλά εντελώς λάθος οπτική, κανένα ψυχολογικό βάρος στο τρικ της ίντριγκας και των επιθυμιών των χαρακτήρων, καμιά έκπληξη και ανατροπή, και με ένα άθλιο – σχεδόν κωμικό – φινάλε.

Καπου εκει πιστευω αρχισαν να μπαινουν οι βασεις οτι τα βιβλια του Κινγκ δεν βγαζουν καλες ταινιες..

5/10